Hoofdstuk 29

==

Toen Lou klein was, had ze vaak ernstige migraine; dan leed ze aan zware hoofdpijn en moest ze net zo lang overgeven totdat er niets meer in haar maag zat. Maar de dag erna werd ze altijd bijna euforisch wakker, met een gevoel van kalmte en innerlijke rust die de pijn van de vorige dag bijna waard waren. Dat scheen een heel normaal verschijnsel te zijn. En het was te vergelijken met hoe ze zich voelde op de ochtend nadat de laatste container was opgehaald.

Ze was al op en aangekleed tegen de tijd dat Phil wakker werd van het rokerige aroma van zijn zondagse ontbijt. Hij zette een nors gezicht om haar te laten merken dat hij nog steeds niet helemaal met haar was verzoend. Minder was meer in de arena van de psychische manipulatie, dus had hij zijn vrouw ook niet tot seks proberen te verleiden. Het doorbreken van de routine zou haar aan het denken moeten zetten...

Zijn pogingen om haar achterdochtig te maken hadden kennelijk effect, want ze was de dag ervoor heel erg van streek geweest. Toen hij thuiskwam van zijn werk zag ze eruit alsof ze urenlang had gehuild. Haar ogen waren dik en ze had de hele avond nauwelijks twee woorden gezegd. Ze gaf het stof op de zolder de schuld, maar hij wist beter.

==

Uiteraard had Lou de vorige dag wel degelijk gehoord dat Tom had geklopt toen hij de container kwam ophalen, en ze wist dat hij heel lang was blijven wachten voordat hij weer in zijn truck was gestapt. Hij was langzaam weggereden en had omhoog gekeken naar de ramen, alsof hij verwachtte dat er een gordijn zou bewegen.

Maar ze was niet van plan hem in haar toestand onder ogen te komen – groezelig en lelijk, met dikke rode ogen van het huilen. Bovendien had ze zich veel te kwetsbaar gevoeld om Tom Broom te woord te staan. Het kleinste gebaar van sympathie zou de sluis van haar verdriet helemaal open hebben gezet, en de hemel mocht weten wat ze dan zou hebben gezegd of gedaan.

Ze was volkomen uitgeput door het verlies van zoveel emotionele bezittingen. Ze hadden haar verbonden met het verleden, ze hadden haar houvast gegeven. Nu het anker was gelicht, was ze op drift geraakt in donker en onbekend water.

Er was paniek bij haar opgekomen toen Tom zijn truck startte, want als hij wegreed, zou ze haar spullen nooit meer terugzien. Bijna was ze hem achterna gerend om te zeggen dat ze zich had bedacht. Toch had ze dat niet gedaan; ze had heel diep ademgehaald, zich tegen de opwelling verzet en afstand gedaan. Het waren doodgewoon dingen, die niet over de toverkracht beschikten om het verleden terug te halen, zelfs niet als ze Tom had tegengehouden. De feiten waren duidelijk: er stond geen liefhebbende vader te wachten om haar leven te veranderen; ze kon Phils ontrouw niet uitgummen; ze zou nooit haar eigen baby in haar armen houden. Geef alles een plek, Lou, en zet je eroverheen, zei het stemmetje in haar hoofd, beslist maar voor de verandering wel bemoedigend. Het was tijd om de dromen die nooit uit zouden komen te laten varen. Het werd tijd dat ze haar lot in eigen hand nam en naar de toekomst keek, niet langer naar het verleden.

Ze was zo moe geweest dat ze als een blok had geslapen, zonder te dromen, en nu, de volgende ochtend, voelde het leven frisser. Net als haar adresboek stond het niet langer vol met doorgehaalde namen die nog wel leesbaar waren. Opeens zag ze het leven als een schone lei die ze helemaal zelf kon beschrijven, met Casa Nostra en Deb en een nieuwe, sterkere fase in haar huwelijk, zonder de lange schaduw van Phils ontrouw die alles aantastte. Daar moest ze zichzelf aan blijven herinneren: hun huwelijk had Susan Peach overleefd, en hoewel het soms wankelde, stond het nog steeds overeind, dus het fundament was stevig. Toegegeven, Phil was dominant, en hij was een keer in de fout gegaan, maar er waren genoeg mannen die het nog veel bonter maakten. Hij dronk niet, hij gebruikte geen drugs, en hij verafschuwde mannen die hun vrouw mishandelden. Hij was gewoon verwend, en daar had ze zelf aan bijgedragen door hem altijd maar in de watten te leggen. Maar hij was ook vrijgevig en hardwerkend, en hij wás nu eenmaal haar man, tot de dood hen van elkaar scheidde. Toch was ze blij dat Phil haar die ochtend niet onder druk had gezet om te vrijen.

Phil ving de geur van vlees op toen Lou de ovendeur opendeed om het gebraad te bedruipen, en hij besefte dat het niet de geur was die hij had verwacht.

‘Dat is rundvlees!’ zei hij.

En de Sherlock Holmes Onderscheiding voor Uitmuntende Deductie gaat naar Phil Winter uit Barnsley, dacht Lou.

‘Ik had toch gezegd dat ik lamsbout wilde! Godsamme, ik probeer Des zo gek te krijgen dat hij een auto van zevenentwintig ruggen van me koopt!’

‘Phil, ik hou niet van lamsvlees en ik ga ervan uit dat ik zelf mee-eet. Of heb je liever dat ik op een cracker ga zitten knabbelen terwijl jullie allemaal toetasten? Bovendien weet ik niet of Celia lamsvlees kan waarderen, en rundvlees vindt ze in elk geval wel lekker.’

‘Iedereen houdt van lam, behalve jij,’ bromde hij nors. ‘Er zit bij jou gewoon een steekje los.’

‘Het eten wordt net zo lekker. Lekkerder zelfs,’ zei Lou. ‘Vertrouw me nou maar.’

Phil wist dat het waar was. Hij kon Lou altijd vertrouwen, in alle opzichten. Ze zou hem nooit teleurstellen. Toch was dat geen eigenschap waar hij haar om benijdde. Het was verstandiger om op te letten en altijd een verborgen wapen achter de hand te houden waarmee je onverwacht kon toeslaan.

==

‘Wat een lekker vlees,’ zei Des, die een hap vlees door de uienjus haalde voordat hij het in zijn mond stak. Het smolt op zijn tong.

‘Ik heb het liever rosé,’ merkte Celia op, hoewel ze met smaak zat te eten.

‘Ik ook,’ viel Phil haar bij. ‘Lou heeft het net iets te gaar laten worden.’

‘Lou heeft het helemaal niet te gaar laten worden,’ zei Lou liefjes. ‘Lou heeft het alleen niet te kort gebraden. Vlees moet door en door warm zijn. En aan kinderen geef ik zeker geen halfrauw vlees.’

‘Wie wil er nog wijn?’ zei Phil, enigszins van slag door haar repliek. Was dit het begin van de menopauze? Dat zou ook haar opruimwoede verklaren en de spontane seks die ze in de keuken hadden gehad. Hij hoopte dat zij geen moedervlekken met haren zou krijgen, zoals Maureen. Fat Jack moest zich ’s ochtends als hij wakker werd afvragen of hij met een kermisattractie was getrouwd.

In eerste instantie weigerde Celia een stuk van de chocoladetaart die Lou op tafel had gezet, hoewel ze zo ongeveer ging kwijlen toen ze ernaar keek. Ze klopte op haar holle buik en zei dat ze toch al een microgram te veel woog.

‘Ik zou het juist wel prettig vinden, iets om me aan vast te houden,’ zei Des, waarbij hij onwillekeurig naar Lou keek. Het was niet meer dan een flikkering, maar Lou en Celia zagen het allebei.

Aha, dat verklaart veel, dacht Lou met opgetrokken wenkbrauwen, hoewel het natuurlijk geen excuus was.

‘Ja, maar het kan ook te veel van het goede zijn,’ zei Phil, die ook vluchtig naar Lou keek om ervoor te zorgen dat ze begreep wat hij bedoelde.

‘Volgens mij is Lou afgevallen. Klopt dat?’ zei Des. ‘Doe je een of ander dieet?’

‘Lou doet een rotatiedieet,’ zei Phil. ‘Elke keer dat ik me van haar omdraai stopt ze iets in haar mond.’ Hij bulderde van het lachen om zijn eigen grap, en de kinderen deden mee, niet omdat ze de grap snapten maar omdat hun oom zoveel plezier had.

Lou voelde zich vernederd. Er welde boosheid in haar op. ‘Moet je Twiggy eens horen!’ zei ze, en ze zag Phils mond vertrekken. Hij was het niet gewend dat ze de bal terugkaatste; normaal gesproken onderging ze zijn grappen met de gelatenheid van een geslagen hond.

‘Nou, een klein stukje dan,’ zei Celia, waarmee ze onbedoeld de gespannen sfeer verbrak. ‘Die taart ziet er zo lekker uit.’

Ze at haar taart met minuscule hapjes. Te minuscuul, vond Lou. Celia at net zoals Victorianna vroeger. Die had haar gulzigheid altijd moeten bedwingen omdat ze het eten naar binnen zou schrokken als ze niet op de rem ging staan, met als onvermijdelijk gevolg dat ze dan naar de wc moest rennen om een vinger in haar keel te steken. Natuurlijk was het niet goed voor je om te veel zoetigheid te eten, maar Lou vond het een stuk gezonder dan jezelf voortdurend uithongeren en laxeermiddelen slikken.

Sheherazade, die haar moeders aversie tegen calorieën niet had geërfd, stak haar vinger in de overgebleven taart, pulkte er een flinke hap uit en stak die gretig in haar mond. Lou hoopte tevergeefs dat haar ouders of Phil haar zouden berispen. Ze vond het misplaatst om andermans kinderen tot de orde te roepen als ze de bank als trampoline gebruikten of kasten en laden openrukten in haar slaapkamer. Ze kropte haar boosheid altijd op, omdat ze te beleefd was om voor zichzelf op te komen – daar was die lamzak Keith Featherstone het levende bewijs van. Maar Lou was inderdaad aan het veranderen (zonder dat het ook maar iets met de menopauze te maken had), en op dat moment bedacht ze dat Sheherazade en Hero weliswaar niet haar kinderen waren, maar dit was wel háár huis, en die prachtige chocoladetaart was háár creatie, en ze was niet van plan om lijdzaam toe te zien dat een kind er een smeerboel van maakte.

Opnieuw stak Sheherazade haar vinger uit, en Lou trok de schaal met de taart weg voordat ze er nog een keer in kon poken.

‘Wil iemand nog een stukje taart?’ vroeg Lou. ‘Sheherazade?’

‘Ja,’ zei Sheherazade.

‘Ja, wat?’

Celia draaide met een ruk haar hoofd naar Lou toe.

‘Eh... ja, graag,’ zei Sheherazade.

‘Goed zo.’ Lous toon was net zo scherp als het mes in haar hand. ‘Dan geef ik je het stuk waar je net je vinger in hebt gestoken.’

Sheherazade wilde het bordje van haar aanpakken, maar Lou bleef het net zo lang vasthouden totdat het meisje een bedankje had gestameld. Het effect ging als een schokgolf door de mensen rond de tafel heen. Zwijgend aten ze verder; alleen het tikken van bestek op de bordjes verbrak de stilte.

Phil keek heimelijk naar Lou, maar ze schepte net een beetje slagroom op haar taart en leek zich er niet van bewust te zijn dat ze overgangsverschijnselen vertoonde.

‘Verrukkelijke taart,’ zei Des. Hij sproeide kruimels in het rond.

‘Als jij hem zo lekker vindt, schat, dan vraag ik Lou het recept,’ zei Celia.

‘Sorry,’ zei Lou. ‘Geheim van de chef.’

‘Jezus, Lou, het is maar een taart.’ Phil probeerde zijn ergernis weg te lachen. Ze moest het niet wagen om de verkoop van zijn dure auto te dwarsbomen met haar krankzinnige oestrogeenspiegel. Wat mankeerde haar in godsnaam? Zou ze nu ook opvliegers krijgen?

‘Ik weet zeker dat er genoeg mensen zijn geweest die tegen kolonel Sanders hebben gezegd: “Jezus, Harland, het is maar een kip!” Kentucky Fried Chicken zou nooit zo’n succes zijn geworden als hij iedereen het recept had gegeven.’

De hemel mocht weten hoe het kwam dat ze zich zijn naam herinnerde. Het was zo’n onbeduidend feitje dat de hersenen opsloegen totdat het van pas kwam.

‘Dat is niet hetzelfde,’ zei Phil met een vals glimlachje, blij dat hij zijn messcherpe humor kon etaleren. ‘Een multinational versus één vrouw met een paar taartjes.’

‘Je moet ergens beginnen,’ wierp Lou tegen. ‘Misschien had ik nu wel meer winst gemaakt dan hij als ik mijn zaak was begonnen op het moment dat ik het oorspronkelijk van plan was.’

‘Wat voor zaak?’ vroeg Des met plotselinge belangstelling. Hij was financieel adviseur en het woord ‘zaak’ had op hem hetzelfde effect als een kluif op een hond.

‘Ik begin een koffiebar,’ zei Lou. ‘Samen met mijn vriendin Debra.’

‘Debra?’ snoof Celia. ‘Is zij niet de vrouw die jullie huwelijk bijna kapot heeft gemaakt?’

‘Nee,’ zei Lou toonloos. ‘Dat was Phil.’

Phil werd zo rood als een boei. Zelfs Lou stond versteld van haar felle reactie. Ooit was het haar tweede natuur geweest om voor zichzelf op te komen. Wanneer was dat zo moeilijk geworden? De temperatuur in de kamer daalde met de snelheid van het wagentje van een achtbaan.

Voor Celia was het hoog tijd zich van de kinderen te ontdoen. ‘Gaan jullie maar fijn spelen, jongens,’ zei ze snel.

‘Mogen we naar boven?’ vroeg Hero, die de laatste hap taart in zijn mond propte.

‘Natuurlijk,’ zei Celia.

‘Nee, jullie mogen niet naar boven,’ zei Lou op precies hetzelfde moment.

‘Toe nou toch!’ siste Phil tussen zijn tanden door.

Lou negeerde hem. Ze stond op van tafel en stak haar handen uit naar de kinderen. ‘Kom, er staat een hele stapel dvd’s in de woonkamer en er liggen spelletjes in de kast, dus jullie kunnen kiezen. Maar ik wil niet hebben dat jullie naar boven gaan. Dat is niet beleefd.’

Des, Celia en Phil wisselden blikken uit, maar ze waren te verbaasd om iets te zeggen. Dit was Lou niet, dit was een dubbelgangster uit Tokkieland.

De kinderen kozen humeurig een dvd die ze misschien wel aardig vonden. Lou maakte het goed door te zeggen dat ze alle kussens van de bank op de vloer mochten leggen en hun de trommel met Quality Street te geven. Thuis mochten ze alleen op het puntje van de dure leren meubels zitten; de marmeren vloertegels waren niet geschikt om er languit op te gaan liggen.

Phil was eigenlijk van plan om Lou apart te nemen en haar de les te lezen, totdat hij besefte dat hij, nu de kinderen niet meer aan tafel zaten, ter zake kon komen. Hij zou haar later wel ter verantwoording roepen, als hij de auto eenmaal had verkocht.

Lou ging zoals het een goede huisvrouw betaamt naar de keuken toen Phil over de Audi begon. Zodra ze buiten gehoorsafstand was, gaf Celia haar broer te verstaan dat hij haar zo snel mogelijk aan de valium moest zien te krijgen. Of anders een exorcist moest laten komen.

Lou begon de vaatwasmachine in te ruimen met wat ze van tafel had meegenomen. Toen ze zich weer oprichtte kwam ze bijna frontaal in botsing met Des, die zijn vuile bordje kwam brengen. Ze stonden zo dicht bij elkaar dat ze auditie hadden kunnen doen voor Dirty Dancing. Lou bracht haar hand omhoog en gaf Des langzaam maar krachtig een zet.

‘Ho effe, Des,’ zei ze zo luchtig als een soufflé, maar met de volumeknop op tien. ‘Hebben ze nooit van bewegingsruimte gehoord waar jij vandaan komt?’

‘Des!’ snauwde Celia vanuit de serre. ‘Hier... nú!’

Ze had net zo goed ‘áf’ kunnen zeggen, want hij droop als een geslagen hond af naar de eettafel.

Interessant, dacht Lou. Celia wist dus dat hij de neiging had om handtastelijk te worden met andere vrouwen. Misschien kocht ze daarom al die dure kleren en handtassen. Misschien probeerde zij zichzelf ook te troosten omdat ze de greep op haar leven dreigde te verliezen. Hoewel Lou in haar geval altijd voor de pumps zou kiezen, niet voor de man.

Spanning hing boven de tafel als een met waterstof gevulde zeppelin boven een uitslaande brand. Phil ergerde zich aan Lou, Celia ergerde zich aan Des.

‘Ceel,’ zei Phil, in een poging om het gesprek weer in de door hem gewenste richting te sturen, ‘heeft hij je van die auto verteld?’

‘Jazeker,’ zei ze met een zuur glimlachje, wetend dat Phil een verkooppraatje zou gaan houden.

Lou schonk koffie in en zette een schaaltje eigengemaakte truffels met crème de menthe op tafel. Ze heeft enorm haar best gedaan, besefte Phil, en dat stemde hem weer iets milder. Maar niet zo mild dat hij haar kon vergeven. Haar belachelijke gedrag van die middag bewees alleen maar dat hij nog strenger zou moeten optreden.

‘De kracht van die motor.’ Phil schoof de doos sigaren naar Des voordat hij er zelf een nam. Celia stak een sigaret op. ‘De vorige eigenaar reed er alleen in als het droog was. Twee jaar oud, en nog geen tienduizend kilometer op de teller. Een hogesnelheidstrein is er niets bij. En van alle comfort voorzien, echt een auto uit duizenden.’

‘Ik haal even een asbak.’ Lou haastte zich naar de keuken, gedwee en dienstbaar als altijd, tot grote opluchting van iedereen.

‘Wat zeg je ervan, Des? Ik reken een zacht prijsje omdat we familie zijn.’

Hij praatte tegen zijn zwager maar keek naar zijn zus. Misschien had Des het gevoel dat hij iets goed te maken had omdat hij Lou had bepoteld in de keuken. Celia zou het hem wellicht vergeven als hij een patserige auto kocht waarmee ze de buren de ogen uit kon steken.

‘Mmm, ik weet het niet.’ Des schudde spijtig zijn hoofd. ‘Ik heb bij Buckley een schitterende zilverkleurige bmw gezien.’

‘Die is gemakkelijker schoon te houden dan een zwarte auto.’ Celia had haar zinnen gezet op het blauw met witte logo van de bmw, dat in haar ogen prestigieuzer was dan de ringen van de Audi.

Phil voelde intuïtief aan dat ze hun keus al hadden bepaald, en alleen maar misbruik hadden gemaakt van zijn gastvrijheid. Erger nog, ze gingen een auto kopen van zijn gezworen vijand. Nou, als ze de Audi niet kochten, konden ze wat hem betreft tot december wegblijven. Des was zo ongeveer even leuk als syfilis, en Celia wilde alleen maar laten zien dat zij alles groter en mooier hadden. Hij moest Lou vertellen dat hij ze had uitgenodigd voor het kerstdiner. Tegen die tijd wilde hij een tweede zaak beginnen, met alleen klassieke auto’s, en hij hoopte dat Des er geld in zou willen steken. Een uitgebreid diner, uiteraard door Lou klaargemaakt, gevolgd door grote bellen cognac, was daarvoor de beste smeerolie. O ja, en hij moest haar vertellen dat Fat Jack en Maureen ook uitgenodigd zouden worden.

==

‘Ik heb een verrassing voor je voor het kerstdiner,’ zei Phil vijf minuten nadat hij Des en Celia glimlachend had uitgezwaaid. Hij was dolblij dat ze weg waren.

‘Kerstmis? Dat duurt nog een halfjaar!’

‘Het is Kerstmis voordat je het weet. Ik wil graag plannen maken.’

‘Als je alvast plannen wilt maken, waarom tekenen we dan niet in voor een groot diner? Ik heb gelezen dat je nu al kunt reserveren voor een exclusief diner in het Queens Hotel.’

‘Eh... Ik weet iets beters... een traditioneel kerstdiner met de hele familie!’ Hij klonk als een quizmaster die de hoofdprijs bekendmaakte.

Lou keek hem uitdrukkingsloos aan.

‘Thuis,’ vervolgde hij, en hij keek haar aan alsof hij verwachtte dat ze ‘Joepie!’ zou roepen en een rondedansje zou maken.

Lou liet haar ingehouden adem ontsnappen. Ze wist nu al waar dit heen ging.

‘Het leek me gezellig om de kinderen hier te hebben. Dat vind je toch fijn, Lou, kinderen en Kerstmis en gezelligheid?’

Manipulatieve eikel, dacht Lou, maar ze bleef luisteren.

‘En Des en Ceel natuurlijk.’

‘Natuurlijk,’ beaamde Lou. De rest kon ze wel raden. Phil was niet zo ondoorgrondelijk als hij zelf dacht.

‘En je moeder. We kunnen haar niet buitensluiten.’

‘Nee, zeker niet.’

‘En... Fat Jack en Maureen. De vorige keer ging het zo goed tussen Maureen en jou. Jullie hebben eindeloos zitten kletsen.’

Hij maakte aanstalten om zijn armen om haar heen te slaan, en dan zou hij ongetwijfeld op het thema hebben voortgeborduurd – een huis vol lieve vrienden, een feestelijke stemming en blije kinderen die onder een glinsterende kerstboom cadeautjes uitpakten. Buiten zou het zachtjes sneeuwen, een koor zou kerstliedjes zingen en ze zouden kastanjes poffen in de open haard. Lou zou het liefst Phils ballen roosteren in de open haard.

Ze stak een hand omhoog om te voorkomen dat hij haar omhelsde. ‘Even voor alle duidelijkheid. In plaats van een zesgangendiner in een stijlvol hotel, door iemand anders klaargemaakt en geen afwas, moet ik me in het zweet werken om een diner voor negen personen klaar te maken, zonder dat iemand me helpt bij het koken of het opruimen erna?’

‘We helpen je heus wel.’

‘Niemand biedt ooit aan om me te helpen, Phil. Celia is in alle jaren dat ik haar ken nog nooit van haar luie gat gekomen om zelfs maar een kopje om te spoelen, en Des komt alleen naar de keuken om mij lastig te vallen.’

‘Hij bedoelt het heus niet...’

‘Des is een engerd!’

‘Ik beloof dat ik je zal helpen. Het is belangrijk voor me, Lou. De nieuwe onderneming die ik samen met Fat Jack ga opzetten is mijn... onze toekomst. Over een paar maanden kunnen we van start.’

‘Zou je me niet eens vragen wat er belangrijk is voor míj?’ vroeg ze stijfjes. ‘Wat heb ík eraan, Phil?’

Hij staarde haar met open mond aan. Het kostte hem vandaag moeite om te bevatten dat de gewoonlijk zo meegaande Lou was veranderd in een brutale haaibaai die hem het leven zuur maakte.

‘Wat jij eraan hebt?’ blafte hij. ‘Waarom heb je het de laatste tijd steeds over ik, ik, ik?’

‘Misschien besef ik tegenwoordig dat er een ik is om rekening mee te houden. Dat schijnen alle andere mensen te zijn vergeten!’ Lou beende langs hem heen, griste de eerste de beste jas van de kapstok en ging de deur uit.

Phil besefte dat zijn kaak zo ongeveer op zijn knieën hing en deed zijn mond dicht. Als ze een scène wil schoppen, dacht hij, dan moet ze dat maar doen. Met Kerstmis is ze weer aardig en volgzaam. Zijn plannetje begon vorm aan te nemen en over niet al te lange tijd zou ze weer ja en amen zeggen op alles wat hij voorstelde.